Tien jaar na het verschijnen van Parken en woestijnen werd haar werk zelf tot context gemaakt: een waartegen de Vijftigers zich zouden gaan afzetten. De door Hoornik (zie afbeelding) geforceerde annexatie van Vasalis in Criterium bleek hardnekkig. De jongere Vijftigers zetten zich in hun blad Braak in 1950 af tegen de Criteriumpoëzie in de gedaante van Vasalis, die zij tot vaandeldraagster van de 'oude' poëzie bombarderen.
Haar dichtregel 'eerbied voor de gewoonste dingen' (uit 'Fanfare-corps') wordt de gewraakte slagzin voor al wat volgens hen passé was. Vrouwelijke voorgangers werden ook door hen niet werkelijk gezien maar gemakkelijk gemarginaliseerd, gebruikt als symbool voor het verleden. Tegen die achtergrond profileerde de nieuwe avant-garde zich als jong en mannelijk. Het was een versie van het aloude probleem van de dubbele standaard in de kritiek dat Vasalis bij haar debuut had weten te ontwijken.
NB: Bovenstaande contexten zijn uitvoeriger besproken in Maaike Meijer, M. Vasalis. Een biografie. Amsterdam: Van Oorschot (2011).