De leuze dat poëzie niets anders moest zijn dan de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie werd door Willem Kloos (zie afbeelding) gelanceerd in zijn recensie van de Verzen van Gorter. Sindsdien is hij een eigen leven gaan leiden als karakterisering van de poëzie van de Tachtigers in het algemeen.
Nochtans is die leuze in zijn absolute betekenis enkel van toepassing op deze ene bundel van Gorter. De sensitieve verzen zijn in zijn dichterlijke oeuvre een geïsoleerd geval gebleven. In sommige natuurevocaties in Mei (1989), dat formeel en inhoudelijk nog sterk aanleunde bij de traditie, zijn er al aanzetten te vinden. Ook in de latere filosofische en socialistische verzen klinken af en toe nog echo’s door.
En de gedichten van de jonge Van Eeden, de vroege Verwey en vooral die van Kloos zelf mogen dan al voortkomen uit individuele passie, wat hun vorm betreft zijn ze eerder klassiek.