Mulisch was niet alleen gefocust op de mythe als combinatie van autonomie en engagement, van eeuwigheid en tijdelijkheid, hij creëerde ook een mythe van zichzelf door vele maskers op te zetten.
Fenomeen, charlatan, linkse provo, God, genie… Zoals Sander Bax het uitdrukt in De Mulisch Mythe (2015, zie afbeelding): “Mulisch had de neiging om de werkelijkheid te ordenen via mythische patronen, en hij deed dat dus ook wanneer hij zijn eigen leven beschreef. […] Hij speelde de Harry Mulisch die hij voor het grote publiek wilde zijn” (pp. 236, resp. 269).